1-افزایش وزن بعنوان یک علامت از علائم بیمار است،افزایش وزن را با علائم دیگر بیمار اگر رابطه منطقی داشته باشند بعنوان یک مجموعه(پکج)در نظر گرفته می شود.بعنوان مثال اگر بیماری افرایش وزن همراه با یبوست مزمن یا اختلال هورمونی(اختلال در قاعدگی)یا افسردگی و یا بیماریهای دیگر که یاخود افزایش وزن باعث بوجود آمدن آنها شده و یا این بیماریها باعث افرایش وزن شده ،که ممکن است رابطه منطقی با هم وجود داشته باشد.اگر گاهش وزن همراه با درمان این بیماریها صورت نگیرد،افزایش وزن دوباره بر می گردد. همین کاری که درسطح جامعه انجام می شود .کاهش وزن با هر روشی بدون اصلاح بیماریهای دیکرانجام می شود(مثلا داروهای کاهش وزن چه گیاهی چه شیمایی و یا هر روش دیگر که صرفا برای کاهش وزن است)،افزایش وزن دوباره بر می گردد .هرچند اصلاح بیماریها همراه با کاهش وزن باعث کند شدن کاهش وزن می گردد ولی کاهش وزنی رخ دهد ماند گار است. 2- رویکرد بیمار نسب به وزن هم تغییر نکند درمانگر کمتر می تواند کمک کند. 3-روش زندگی بیمار تغییر نکند درمانگر کمتر می تواند کمک کند. این سه عامل پایه اساسی کاهش وزن در یک بیمار است.