امروزه گرچه بخشهایی از دنیا در دوران پست پست مدرنیسم (Post post modernism) قرار دارد ولی بخش های دیگر و از جمله کشور ما ایران رنگین کمانی از تمام دوران هاست. با این توصیف نباید وقتی کارگاه آهنگری را با زغال سنگ و دمه و پتک در کنار مراکز صنعتی نسبتاً امروزی می بینیم، تعجب کنیم.
بی شک کار پزشکانی که قرار است به عنوان متخصص طب کار در این مراکز مشغول شوند بسیار سخت و پیچیده خواهد شد. چرا که ناچارند تا حدودی از علوم زمان عصر فلز تا عصر پست پست مدرنیسم در زمینه های اقتصاد و صنعت آگاه باشند. عصر ماشینیسم در صنعت، سرعت و تکرار را برای پیشرفت، قانون طلایی خود می¬داند. افزایش سرعت و تکرار اگر همراه با نیروی بالایی باشد و یا در انتهای دامنه حرکتی (Range of motion) انجام شود، تاندونها را در داخل غلاف خودشان دچار تورم خواهد کرد. این تورم خود موجب تنگی در غلاف شده و منجر به گیرافتادگی تاندون می شود.
وظایفی که مستلزم حرکات سریع دست و شانه هستند یا حرکاتی که در طی روز هر چند دقیقه تکرار می شوند با اختلالات تاندون مرتبط هستند. مواجه با این وظایف را می توان توسط محدود کردن تعداد ساعات روزانه آن کار یا با چرخش کارگر بین وظایف مختلف (به طوری که همان گروه از عضلات و تاندون و استخوان در تمامی روز تحت تاثیر نباشند) کنترل نمود. همچنین می توان هنگام طراحی مجدد یک کار، تمهیداتی اندیشید تا مسافت پیموده شده توسط اندام به حداقل برسد تا از زمان به دست آمده برای کاهش سرعت کار استفاده شود. به عبارتی ساده‌تر زمان را در جایی که امکان دارد، ذخیره کنیم و در جایی دیگر که نیاز است به کار ببریم.
شاید تفاوت بسیار اندکی بین دانسته های استاد و شاگرد یا فرد باسابقه و تازه‎کار در اکثر علوم وجود داشته باشد و حتی امروزه در برخی موارد شاگرد در آن زمینه بیش از فرد با سابقه دانش نظری داشته باشد، ولی آنچه این دو را از هم متمایز می سازد تمرین و تجربه و ایمان به دانسته هاست. کارگران باتجربه اغلب می دانند چگونه وظایف خود را با حرکات نرم و جذاب انجام دهند تا انرژی تلف شده و اثرات آنی ناشی از آن را کاهش دهند. بنابراین شایسته است کارگران مجرب را در امر آموزش فنون کاری با افراد تازه‎کار درگیر نماییم.