بیاید اعتیاد را ریشه ای حل نکنیم! مشکل اعتیاد یکی از بزرگترین مشکلات جامعه است. معضلی که سال هاست قرار است به صورت ریشه ای حل شود.

ولی امروز که این مقاله را می نویسم ما همچنان در آمار اعتیاد در جهان پیشتاز هستیم.

چرا؟

چون (درخوش بینانه ترین حالت) خواستیم اصلا مشکلی به نام اعتیاد وجود نداشته باشد.

 اعتیاد باید ریشه ای حل شود.

این جمله را  از آدم های رسمی و کت و شلوارپوش در تلویزیون زیاد شنیدیم.

اول باید ببینیم منشا  اعتیاد چیست. بعد کارشناسان و مسئولان با همفکری هم برای حل آن برنامه ریزی کنند.

طبیعتا حل این مشکلات زمان بر است و ما نیاز به بودجه و همکاری مردم و مسئولان داریم.

هر کلی گویی و حرف تکراری یا ناشی از بی اطلاعی است، یا بی مسئولیتی.

وقتی یک کارشناس و متخصص درمورد مشکلی صحبت کرده، راه حل ارائه می دهد، باید این کار را به صورت جزئی و تخصصی انجام دهد. نه کلی و مبهم.

 این حرف ها را هر کس بدون این که دانشی در مورد موضوع داشته باشد، بدون این که از نزدیک در جریان کار باشد می تواند بگوید.

 جامعه از اعتیاد چه می داند؟

 ما نباید هیچ وقت یک فرد معتاد را به ادامه ی کارش تشویق کنیم.

وقتی کسی در خیابان از ما تقاضای پول کرد

 به صورت گدایی

 یا فروش وسیله ای کم ارزش با ناله و التماس

 یا خواندن و ساز زدن ناشیانه فقط به قصد جلب ترحم

خیلی از مردم معتقدند نباید به این افراد کمک کرد.

چون بیشتر آنها معتاد هستند و می خواهند این پول را برای تهیه ی مواد خرج کنند.

ما به انها کمک نمی کنیم تا…

 تا چه؟

تا اعتیاد را ریشه کن کنیم؟

معتاد تشویق نشود؟

خب بیایید یک بار تصمیم بگیریم حرف های تکراری را تکرار نکنیم.

این یک راه حل ریشه ای برای مبارزه با اعتیاد است!

این که معتاد نباید وجود داشته باشد.

چندان فرق نمی کند که معتاد را چه بنامیم؟ بیمار، مجرم یا خطاکار …

مهم این است که او یک موجود اضافه است و ما با دیدن او رویمان را بر می گردانیم. می خواهیم او نباشد.

وقتی می خواهیم مشکل را ریشه ای حل کنیم

 وقتی اصرار داریم مشکلات را ریشه ای حل کنیم، دیگر هدف های کوچک و موثر را دنبال نمی کنیم.

هدفمان آنقدر بزرگ و دست نیافتنی است که هیچ وقت به آن نمی رسیم.

هیچ قانون و قدرتی نمی تواند همه ی مردم را وادار کند درست زندگی کنند.

 مقصر خود مردم هستند که به دنبال اعتیاد رفتند.

بله! اینجا تقریبا مشکل حل می شود، جز برای کسانی که از نزدیک دارند این درد را لمس می کنند…

 اعتیاد وقتی کسی را درگیر کرد به راحتی نمی رود و این ارتباط چندانی با شخصیت و قدرت فرد ندارد.

حقیقت این است که تاکنون کاری برای پیشگیری از اعتیاد انجام نشده است.

 جمعیت معتادان هر روز دارد بیشتر می شود.

سن اعتیاد هم کمتر و کمتر شده است.

 الان مهم ترین کاری که باید انجام شود این است:

کاهش آسیب های اعتیاد

 یعنی چه؟

هر آدم معتادی هم خودش در معرض خطر است و هم برای دیگران می تواند مشکل ایجاد کند.

او به هر شکل به مواد مخدر نیاز دارد و نصایح دلسوزانه ی ما روی او اثر نمی گذارد. او پول می خواهد.

اگر پولی نداشته باشد دزدی می کند تا مواد را به دست آورد.

 بنابراین وقتی دیدید کسی با ظاهر معتاد در خیابان از شما درخواست کمک کرد به او پول بدهید!

در آن لحظه به ریشه کن کردن اعتیاد و داشتن جهانی پاک و زیبا فکر نکنید!

گاهی به یک هدف کوچک نه چندان راضی کننده قانع شوید.

به این فکر کنید که آسیب اعتیاد را کم کنید.

فقط کمک کنید تا اوضاع بدتر از این نشود.

این را هم در پرانتز اضافه کنم:

هدفم از گفتن این ها این است که نگاه ما به مشکلات مربوط به اعتیاد تغییر کند، وگرنه کمک مالی به این افراد وظیفه ی مردم نیست و باید به صورت سازماندهی شده انجام شود.

مشکل بزرگ دیگر بیماری است.

 بیماری هایی که از طریق سرنگ های آلوده منتقل می شوند. راه حل ساده این است:

به هر فرد معتاد تعداد زیادی سرنگ بدهیم تا از آنها استفاده کند. از آن ها بخواهیم که از سرنگ های همدیگر استفاده نکنند. قدری امکانات در اختیارشان قرار دهیم تا بتوانند با حداقل آسیب و تخریب زندگی کنند.

 راه حل هر مشکل پذیرش آن است.

و جامعه غیر کارشناس ما هنوز مشکل اعتیاد را نپذیرفته است.

 فقط دارد در مورد آن شعار می دهد و کلی گویی می کند.

مواد مخدر به راحتی در دسترس همه قرار دارد و از طرفی تصمیم گیرندگان مدام از حل ریشه ای مشکل اعتیاد می گویند.

        حل ریشه ای اعتیاد دکتر فائزه خانلرزاده روانشناس

 راه حل ریشه ای اعتیاد از دید روانشناسی:

یک نظریه روانشناسی می گوید:

 اعتیاد در جامعه ای زیاد می شود که خشم و میل جنسی در آن سرکوب شده باشد.

اگر مردم جامعه احساسات خشن و ناآرامی های خود را تخلیه کنند،

اگر بتوانند رابطه آرام بخش جنسی را تجربه کنند،

آمار اعتیاد به مقدار زیادی کاهش پیدا می کند.

این نه شعار است و  نه نصیحت. تنها نتیجه ی تحقیقات است.  

این حرف من هم تکرار مکررات است، ولی باز هم لازم است بگویم:

 اگر افراد جامعه از رفاه مالی برخوردار باشند،

 اگر از خودشان راضی باشند

 و به چشم یک فرد موفق و قابل احترام به خود نگاه کنند،

در این صورت می تواند رابطه عاطفی بدون آسیب برقرار کنند.

 رابطه عاشقانه ای که خوشبختی با آن تعریف می شود.

عشق و محبتی که هر کس باید طعم آن را در زندگی بچشد،

و لذت جنسی که در یک رابطه عاشقانه ی امن احساس می شود.

بیکاری و مشکلات مالی به راحتی انسان ها را از این لذت بزرگ محروم می کند.

لذتی که از بسیاری از جرم ها، خطاها و بدی ها در زمین جلوگیری می کند.

دکتر فائزه خانلرزاده روانشناس

در لحظه زندگی نمی کنم