سرطان نتیجه ی انجام گناه است!

“ ابتلا به سرطان در نتیجه ی گناهانی است که در گذشته انجام دادیم”.

 این جمله شاید در هیچ کتابی نوشته نشده باشد، شاید هیچ رسانه ای به این صراحت آن را نگفته باشد.

 ولی در ذهن خیلی از افراد یک اصل مسلم است. اصلی که نیازی به اثبات ندارد و هیچ تردیدی در آن نیست.

 چون هر اتفاقی حتما دلیلی دارد.

اگر کسی در حق دیگری بدی کند، حتما در زندگی تاوان آن را پس می دهد، ما منتظر می نشینیم ببینیم چه بر سرش می آید.

تازگی ها اسم “کارما” بر این قانون گذاشته اند.

 کارما اثر گناهان ما را به خودمان بر می گرداند.

ولی حقیقت این است:

انرژی کارما این نیست و ارتباطی با گناه و زجر پس از آن هم ندارد.

کارما به معنی انرژی های گذشته است که باید تمام شود. کارهای نیمه تمام، افکار نیمه کاره و …

این انرژی گناه و آدم های خوب و بد را نمی شناسد و آگاهانه عمل نمی کند.

 انرژی های کارمایی می توانند مربوط به چند قرن پیش باشند. نه کارهایی که در طول زندگی انجام می دهیم.

گناه و تحریف معنی زندگی

آن چیزی که این روزها متداول شده، یک تعریف تحریف شده از معنی زندگی است.

برای فرار از واقعیت.

از دید روانشناسی این افکار را می شود به این شکل توضیح داد:

انسان همواره از سرانجام خود می ترسد.

 از سرطان، تصادف، سکته، سوختن، کشته شدن، بدبخت شدن…

 انسان از چگونه زیستن و چگونه مردن می ترسد.

 از این که هیچ کنترلی بر زندگی خود نداشته باشد. از این که

 یک ویروس،

 یک حادثه،

یک جهش ژنتیکی

او را از پای درآورد.

 بنابراین نیاز دارد خود را در امنیت حس کند.

او می خواهد فکر کند برای او اتفاق بدی نمی افتد.

بنابراین فکرمی کند:

آن کسانی که دچار این رنج ها می شوند، حتما در گذشته مرتکب گناهی سنگین شده بودند.

آنها بد بودند، ولی من خوب هستم.

مراقب خودم هستم و گناه نمی کنم، بنابراین از این خطرها در امان خواهم بود.

همه ی ما ده ها نمونه در تایید و ده ها نمونه در رد این ادعا سراغ داریم.

این نگرش، قانون و اصل آنقدر پیچیده و مبهم است که با دلایل عقلانی قابل قبول، اثبات نمی شود، همانطور که رد هم نمی شود.

و از دیدگاه علمی

 فرضیه ای که توان رد شدن نداشته باشد، امکان اثبات هم ندارد.

 بنابراین نه از نظر اخلاقی و نه منطقی درست نیست که زندگی دیگران را بر اساس آن تفسیر کنیم.

دکتر فائزه خانلرزاده روانشناس